Klasztor(przeorat*) w Marcevol znajduje sie na wysokosci 560 m nad poziomem morza na granitowym plaskowyzu w dolinie rzeki Tet. Ten wspanialy punkt widokowy pozwala ogladac od pólnocy – skale Roc del Maure (775 m); od zachodu – szczyt Pic de Bau (1025 m); od poludnia mityczna góre Katalonczyków: Canigou (2785 m). Nieopodal klasztoru znajduje sie mala osada Marcevol nad która góruje kosciolek z XI-tego wieku, Nostra Senyora de las Gradas.

Relikty przeszlosci, takie jak dolmen i pozostalosci domostw (oppidum) swiadcza o obecnosci czlowieka juz od neolitu (4 000 lat przed Chrystusem). Slady upraw tarasowych, szlaków pasterskich, wiecznie zielone deby, kolczaste zarosla makia i winnice charakteryzuja teren gminy Arboussols, do której od roku 1822 przylaczona jest osada Marcevol.

Klasztor(przeorat*) zbudowany zostal przez ksiezy kanoników* Bozogrobców w 12–tym wieku. W 1129 roku biskup Elne sporzadzil akt darowizny kosciólka Nostra Senyora de las Gradas i okolicznych przyleglosci na rzecz tego zakonu, który przestrzegal reguly* swietego Augustyna.

Zakon ten zostal zalozony w 1099 roku po zdobyciu Jerozolimy przez krzyzowców by stac na strazy grobu Chrystusa . Rozprzestrzenil sie on szybko w calej Europie gdzie otrzymal liczne darowizny. Marcevol byl jednym z tych osrodkow od 1129 do 1484 roku w ktorym to zostal rozwiazany przez papieza.

W 1484 roku budowla przechodzi pod opieke ksiezy zgromadzonych w wspolnocie parafii Vinça. W apsydzie* powstaje i zostaje zainstalowane retabulum* poswiecone Najswietszej Pannie.
Ksieza poswiecaja sie organizowaniu pielgrzymek i odpustów maryjnych. Stara tradycja opowiada o matce jednego z papiezy dzieki ktorej wydarzyl sie tu cud w czasie jej pielgrzymki do Compostelle. Szczatki jej maja podobno byc pochowane w kosciele parafialnym. Marcevol staje sie wówczas celem pielgrzymek przyciagajacym setki patników przybywajacych w nadziei na uzyskanie odpustu. Ta odpustowa pielgrzymka jest najbardziej znana pielgrzymka w regionie Conflent, a 3 maja w Marcevol zawsze odprawia sie msze swieta.

W okresie Rewolucji klasztor, jako majatek narodowy, zostaje sprzedany i przeksztalcony w gospodarstwo rolne. Budowle ucierpia wskutek braku konserwacji. W latach 70-tych aby uratowac klasztor przed ruina ekipy wolontariuszy organizuja sie w Stowarzyszenie Monastyru Marcevol majace na celu przeksztalcenia klasztoru w osrodek otwarty na glówne wspolczesnie kierunki duchowe, artystyczne i terapeutyczne. W 2001 roku stowarzyszenie staje sie Fundacja klasztoru Marcevol, uznana za fundacje uzytecznosci publicznej i kontynuuje swoja misje: konserwacje zabytku, umozliwienie zwiedzania, przyjmowanie grup, w tym dydaktycznych grup szkolnych i organizowanie imprez artystycznych.

Architektura

Fasada skierowana na strone zachodnia jest typowa dla epoki romanskiej XII-tego wieku: zbudowana z lamanego, doskonale ociosanego i dobranego kamienia granitowego sprawia wrazenie struktury jednolitej.

Portal zostal wykonany z rózowego marmuru z kamieniolomu Villefranche-de-Conflent. Dwa inne odcienie zostaly uzyte do budowy tympanonu* i nadproza*.
Sklada sie z archiwolty* o kilku lukach zwienczonych zabkowanym ornamentem. Ten wspiera sie z obu stron skrzydel na pilastrach. Luk portalu wspiera sie czesciowo na tympanonie* nad drzwiami. Obydwa skrzydla drzwi sa bogato ozdobione okuciami typowymi dla katalonskiego rzemiosla. Zelazne plytki wkute w drewno odgrywaja role obronna i dekoracyjna.
Okno, równiez wykonane z rózowego marmuru, powtarza krzywizny portalu*. Z lewej strony portalu widoczne sa dwie tablice z rózowego marmuru. Sa to epitafia dwóch przeorów zakonu zmarlych w 12-tym wieku.

Sciana dzwonnicy jest przesunieta w prawa strone, co swiadczy niewatpliwie o rekonstrukcji dokonanej po trzesieniu ziemi w 1428 roku.
Obecne drzwi wejsciowe wbudowane sa w fasade o róznorodnych watkach w ukladzie kamieni: na rybi ogon, prosty, anarchiczny. Otwory strzelnicze i machikul swiadcza o przeznaczeniu obronnym tego szanca wzniesionego prawdopodobnie w 14-tym wieku na zadanie króla Aragonii.

Wirydarz : Pozostalosci murów i wsporników na poludniowej scianie kosciola, jedyne jakie sie zachowaly, swiadcza o jego obecnosci w XV-tym wieku.
Wtedy to mieszkancy Arboussols przybywaja tutaj by zlozyc przysiege nowemu przeorowi zakonu.

Kosciól : zbudowany pomiedzy rokiem 1129 i 1160, jest typu romanskiego. Do poczatku XI-tego wieku koscioly mialy drewniane wiezby dachowe. Po roku tysiecznym, w celu ochrony przed pozarami do budowy sklepien naw kosciolów zaczeto systematycznie stosowac kamien. Sklepienie pelnolukowe staje sie sklepieniem typowym dla okresu romanskiego.
Kosciól Swietej Marii z Marcevol sklada sie z trzech naw. Nawa glówna, zwienczona sklepieniem pelnolukowym otwiera sie od zachodu portalem z rózowego marmuru, a zamyka sie od wschodu apsyda. Boczna nawa poludniowa, nizsza, tworzy pólsklepienie opierajace sie o nawe glówna.
Boczna nawa pólnocna reprezentuje inny rodzaj architektury. Niewatpliwie zostala zrekonstruowana w wyniku trzesienia ziemi w 1428 roku.
Sciany byly pokryte freskami. W malej apsydzie* zachowal sie jeden, przedstawiajacy Chrystusa Wszechstwórce (Pantocrator, z greki pantos: „wszystko” i crator: „twórca”).
Scena przedstawia Chrystusa otoczonego aniolami, zasiadajacego w pelnym majestacie na tronie, w mandorli (romb). Prawa reka blogoslawi, w lewej dzierzy Pismo Swiete. Po obu stronach przedstawione sa dwie litery greckiego alfabetu: alfa i omega, odwolujace sie do tekstu Apokalipsy: „Jestem alfa i omega, poczatkiem i koncem, tym który jest, byl i przychodzi, Wszechmogacym”.

Cud workow z maka

Legenda opowiada ze matka nastepcy swietego Piotra na tronie papieskim zostala pochowana w Marcevol. Oto ta opowiesc:
Pielgrzymujac do Saint-Jacques-de-Compostelle, staruszka zbacza w strone Marcevol. Wyczepana droga, ustaje na gorskiej sciezce, a tu nadciaga burza. Wiesniak z Marcevol podaza z Vinça z osiolkiem niosacym worki maki, swiezo zmilonej w pobliskim mlynie. Lituje sie nad staruszka i zabiera ja do osady pozostawjac cenna make. Nadchodzi noc, bija pioruny. Staruszka mowi mu ,by sie nie obawial o swoja make. Rzeczywiscie nastepnego dnia ,gdy wiesniak biegnie po nia , maka jest sucha, nietknieta przez ulewny deszcz. Niestety gdy powraca staruszka juz nie zyje. Urzadzono jej uroczysty pogrzeb a cialo zlozono pod oltarzem kosciolka Notre-dame-de-las-Grades.

De priorij van Marcevol bevindt zich op een hoogvlakte (560m) boven de vallei van de rivier de Tet. Het landschap is prachtig: in het noorden de Roc del Maure (775m), in het westen de Pic de Bau (1025m) en in het zuiden de mythische bergtop van de Catalanen: de Pic du Canigou (2785m). Vlakbij de priorij ligt de kapel van Nostra Senyora de las Grades uit de 11de eeuw.

Overblijfselen zoals een dolmen (hunnebed) en een burcht getuigen ervan dat er vanaf het Neolithicum (4000 jaar v.J.C.) mensen hebben gewoond. Sporen van terrascultuur, landelijke paden, steeneiken, garrigue en wijngaarden tekenen het landschap rondom de gemeente Arboussols, waarvan het gehucht Marcevol sinds 1822 deel uit maakt.
De priorij is in de 12de eeuw door de kanunnikken van St.Sépulcre gebouwd. In 1129 schonk de bisschop van Elne hen het kerkje van Nostra Senyora de las Grades, evenals de bijgebouwen er omheen. Het waren reguliere kanunnikken die volgens de regels van St.Augustinus leefden.

De orde van St.Sépulcre is in 1099 gesticht na de verovering van Jerusalem door de kruisvaarders, om over het graf van Christus te waken. Zij heeft zich snel verspreid over heel Europa, waar zij goederen en schenkingen ontving. Marcevol was één van haar vestigingen van 1129 tot 1484, toen de orde door de paus werd ontbonden.

In 1484 viel het gebouw onder de bescherming van priesters, verenigd in een broederschap, die de parochie van Vinca bedienden. In die tijd werd in de absis een aan de Maagd Maria gewijde retabel geplaatst. Deze broederschap ging zich wijden aan de verering van de Maagd Maria. Een oude legende vertelt over een wonder dat de moeder van een paus betreft. Zij zou, op weg naar Compostelle, zijn begraven in de parochiekerk. Marcevol werd toen een plaats die honderden bedevaartgangers aantrok in de hoop op gunsten of vergiffenis. Dit pardon is de bekendste van de Conflent en nu nog wordt er elk jaar op 3 mei een mis in Marcevol opgedragen.

Tijdens de Revolutie werd de priorij verkocht als nationaal bezit en ontwikkelde zij zich tot het middelpunt van een groot lanbouwbedrijf. De gebouwen raakten in verval en pas in de jaren ‘70 van de vorige eeuw werd een belangenloze Vereniging van het Monastir van Marcevol opgericht om de priorij te redden. Zij maakten van de priorij een oord dat openstond voor grote spirituele, artistieke en therapeutische stromingen van de huidige samenleving. In 2001 werd deze vereniging de Fondation du Prieuré de Marcevol, een instelling van algemeen erkend belang en sindsdien vervolgt zij haar taak om groepen te huisvesten en om bezoekers, schoolreisjes en culturele manifestaties te ontvangen.

Architectuur

De voorgevel ligt op het westen en is een typisch voorbeeld van de romaanse bouwkunst uit de 12de eeuw: hij is samengesteld uit perfect bewerkte granietstenen en door zijn gladde oppervlakte komen de verschillende gebruikte materialen goed uit.

Het portaal is van roze marmer uit de steengroeve van Villefranche-de-Conflent. Twee andere kleuren marmer zijn gebruikt voor de koppelbalk en de timpaan .
Hij bestaat uit een archivolt verdeeld over meerdere booglijsten , onderstreept door een rand tandraderwerk . In het midden opent zich de deur, waarvan de koppelbalk en de timpaan zijn gebarsten. De twee vleugels zijn rijkelijk versierd met typisch catalaanse ijzeren scharnieren, en hun symmetrisch geplaatste spiralen versterken en versieren de deur.

Het raam van roze marmer herhaalt in het klein de opbouw van het portaal. De voorgevel is prachtig door de perfecte inlassing van deze twee marmeren werkstukken in de stenen muur. Twee roze marmeren platen met inscripties in de muur zijn de graven van twee in de 12de eeuw overleden priors.

De klokketoren-muur is naar rechts geplaatst, wat waarschijnlijk wijst op herbouw na de aardbeving van 1428.
Rechts van de kerk is de huidige ingang van de priorij. De muur is van verschillende soorten steenverbanden opgebouwd: in regelmatig en soms anarchistisch visgraatdessin . Schietgaten en een loggia duiden op de verdedigende functie van deze wal, die waarschijnlijk in de 14de eeuw in opdracht van de koning van Aragon is gebouwd.

De clausuur : op de binnenplaats getuigen kraagstenen in de muur van de kerk en een lage muur van het bestaan van een kloostergalerij waarvan niets meer over is.
Haar bestaan is echter in de 15de eeuw bewezen toen de inwoners van Arboussol de eed kwamen afleggen aan de nieuwe prior van de gemeente.

De romaanse kerk is tussen 1129 en 1160 gebouwd. Tot aan het begin van de 11de eeuw was het merendeel van de kerken van hout. Daarna werd het kerkschip systematisch bedekt met een stenen gewelf, die één van de kenmerken van de romaanse architectuur werd.
Sainte Marie van Marcevol bestaat uit drie schepen. Het middenschip, bedekt met een rondboog als gewelf, geeft in het oosten toegang tot de absis. Het zuidelijke zijschip is minder hoog en heeft een gewelf van een kwart cirkel die steunt op het kerkschip; het noordelijke zijschip toont een andere bouwstijl en is zonder twijfel na de aardbeving van 1428 herbouwd.
Een grote muurschildering bedekte het hele bouwwerk. Sporen daarvan zijn nog op de zuidelijke absiskapel te zien: de Christus Pantocrator (uit het grieks pantos: “alles” en crator: “schepper”). De afbeelding laat Christus omringd door engelen zien, koninklijk gezeten in een mandorla .Hij zegent met zijn rechterhand en in zijn linker hand houdt hij het Heilige Schrift vast. Aan weerskanten staan twee griekse letters: alfa en omega, die naar een tekst van de Apocalyps verwijzen: “Ik ben alfa en omega, het begin en het einde, degene die is, die was en die komen zal, de Almachtige”.

Het wonder van het meel

Volgens een legende zou de moeder van de directe opvolger van de heilige Petrus in Marcevol begraven zijn.. Hier volgt het verhaal:

Op weg naar Saint-Jacques-de-Compostelle liep de oude vrouw omhoog naar Marcevol, alwaar zij vermoeid stopte toen er een storm dreigde.Een man uit Marcevol kwam vanuit Vinça met een ezel met een zak meel op zijn rug. Hij legde de zak neer en liet de oude dame opstijgen. De nacht viel en een onweer barstte los. Het oude vrouwtje zei hem zich geen zorgen te maken over zijn zak meel. Toen de boer de volgende dag de zak kwam halen was het meel daadwerkelijk nog droog. Teruggekomen in het dorp bleek de oude dame overleden. En na een plechtige begrafenis werd haar lichaam onder het altaar van Notre-Dame-de-las-Gradas begraven.

Il priorato di Marcèvol si trova a 560 metri di altezza su una pianura che domina la valle della Tet. Il paesaggio è meraviglioso: a nord il Roc del Maure (775 m), ad ovest il Pic de Bau (1025 m), a sud la mitica vetta dei Catalani: il picco del Canigou (2785 m). A pochi passi dal priorato, la cappella di Nostra Senyora de las Grades, del XI secolo, domina la piccola frazione.

Alcune vestigia come un dolmen e un oppido testimoniano la presenza dell’uomo dal neolitico (4000 anni a.C.). Tracce di coltivazioni a terrazze, di percorsi di pastori, il leccio, la gariga, la vigna delimitano il territorio del comune di Arboussols del quale, dal 1822, fa parte la frazione di Marcèvol.

Il priorato è stato edificato nel XII secolo dai canonici del Santo Sepolcro. Nel 1129, il vescovo di Elne ha donato loro la chiesetta di Nostra Senyora de las Gradas ed i terreni annessi. Sono canonici regolari che seguono la regola di Sant’Agostino.

L’ordine del Santo Sepolcro è stato fondato nel 1099, dopo la conquista di Gerusalemme in seguito alle crociate per avere il controllo della tomba di Cristo; si estese rapidamente in Europa dove ricevette beni e donazioni. Dal 1129 al 1484, anno in cui l’ordine fu sciolto dal papa, Marcèvol è stata una sua sede. Nel 1484, l’edificio passa sotto l’egida dei sacerdoti, raggruppati in comunità, della parrocchia di Vinça. A quell’epoca, viene installato nell’abside un retablo consacrato alla Vergine. Questa comunità si unisce all’organizzazione delle indulgenze chieste alla Vergine. Una vecchia tradizione associa ad un miracolo la madre di un papa, in cammino verso Compostela, che sarebbe sepolta nella chiesta parrocchiale. Marcèvol diventa quindi un luogo che attira centinaia di pellegrini che sperano di ottenere grazie o indulgenze. Questa indulgenza è la più celebre del Conflent ed ogni anno, il 3 maggio, si celebra una messa a Marcèvol.

Durante la Rivoluzione, il priorato viene venduto come Bene Nazionale. Diventa il centro di una grande azienda agricola. Gli edifici non vengono più sottoposti a manutenzione. Negli anni ‘70, per salvare il priorato dalla rovina, cantieri volontari si organizzano nell’Associazione del Monastero di Marcevol e fanno del priorato un luogo di accoglienza aperto alle grandi correnti spirituali, artistiche e terapeutiche della società. Nel 2001, l’associazione diventa Fondazione del priorato Marcevol a cui viene riconosciuto il ruolo di pubblica utilità e continua la sua vocazione di accoglienza, alloggio di gruppi, soggiorni di scolaresche e manifestazioni culturali.

Architecttura

La facciata è rivolta ad ovest. E’ tipica dell’arte romanica del XII secolo: realizzata con pietre granitiche perfettamente tagliate ed assemblate, valorizza i diversi materiali di cui è costituita.

Il portone è in marmo rosa della cava di Villefranche-de-Conflent. Per l’architrave ed il timpano , è stato usato del marmo di altri due colori. E’ formato da un archivolto , diviso in diverse modanature , sottolineato da una fascia di denti d’ingranaggio . Al centro, si apre la porta con l’architrave ed il timpano tagliati. I due battenti sono ampiamente decorati con bandelle tipiche dell’arte del ferro catalana. Con le loro spirali disposte simmetricamente, riportate ed inchiodate nel legno, rinforzano e decorano la porta.

La finestra, in marmo rosa, riprende in piccolo la composizione del portone. La bellezza della facciata sta nella perfetta inclusione delle due opere in marmo nel muro di pietre.
Sul muro, due lastre in marmo rosa, con le iscrizioni, rappresentano le tombe di due priori morti nel XII secolo.

Il campanile è spostato verso destra, il che indica probabilmente una ricostruzione a seguito del terremoto del 1428. A destra della chiesa, l’attuale porta d’entrata del priorato è incassata in un muro di diversi tipi di apparecchiatura: a lisca di pesce , regolare, a volte anarchico. Alcune feritoie ed una bertesca testimoniano la vocazione difensiva di questo bastione verosimilmente edificato nel XIV secolo, su richiesta del re di Aragona.

Il chiostro : all’interno della corte, i beccatelli presenti sulla parete sud della chiesa e le fondamenta di un muro con tettuccio convesso indicano l’esistenza di una galleria del chiostro di cui non rimane nulla. Tuttavia, la sua presenza è testimoniata nel XV secolo, quando gli abitanti di Arboussols vengono a prestare giuramento al nuovo priore della comunità.

La chiesa romana è eretta tra il 1129 ed il 1160. Fino all’inizio del XI secolo, le chiese erano per lo più squadrate. Dopo l’anno mille, la navata delle chiese viene sistematicamente coperta con una volta in pietra che diventa una delle caratteristiche dell’architettura romanica.
Santa Maria di Marcèvol è formata da tre navate. La navata centrale, coperta da una volta a tutto sesto, si apre ad est sull’abside. La navata laterale sud, meno alta, forma una volta a quarto di cerchio che poggia sulla navata; la navata nord, di diversa architettura, è stata probabilmente ricostruita dopo il terremoto del 1428.
Un’ampia decorazione murale composta di pitture rivestiva tutta l’architettura. L’absidiola sud ne ha conservato traccia e rappresenta il Cristo Pantocratore (dal greco pantos: “tutto”, e crator: “creatore”).
La scena comprende il Cristo circondato dagli angeli, assiso in maestà, in una mandorla . Benedice con la mano destra mentre nella mano sinistra tiene le Sante Scritture. Da una parte e dall’altra, sono raffigurate due lettere dell’alfabeto greco, l’alfa e l’omega, che rimandano ad un testo dell’Apocalisse: “Io sono l’alfa e l’omega, l’inizio e la fine, colui che è, che era e che sarà, l’Onnipotente”.

Il miracolo della farina

La leggenda vuole che la madre dell’immediato successore di San Pietro sia stata seppellita a Marcèvol. Ecco la storia: La vecchia donna, andando a San Giacomo di Compostela, sale a Marcèvol. Durante la salita si ferma, stanca, mentre minaccia un temporale. Un uomo di Marcèvol risale da Vinça con un’asina che porta un sacco di farina che egli ha appena macinato al mulino. Posa il sacco e fa salire la vecchia donna. Arriva la sera, i tuoni brontolano, scoppia il temporale. La vecchia gli dice di non preoccuparsi per il sacco. Effettivamente la farina era secca quando il contadino corse a cercarla l’indomani, ma, quando ritornò, la vecchia signora era morta. Dopo i funerali solenni, il suo corpo fu deposto sotto l’altare di Notre-Dame-de-las-Grada

El priorato de Marcevol se encuentra a 560 metros de altitud sobre una pequeña meseta que domina el valle del río Tet. El paisaje es espléndido: al norte, la Roca del Moro (775 m), al oeste el Pico de Bau (1025 m), al sur, la cima de la montaña mítica de los catalanes: El Canigó (2785 m). A pocos pasos del priorato, la capilla de Nuestra Señora de las Gradas, del siglo XI, preside la aldea.

Los vestigios de un dolmen y un oppidum atestiguan la presencia humana desde el neolítico (4 000 a.C.). Rastros de cultivos en terraza, de caminos pastorales, encinares, garrigales y viñas enmarcan el territorio del municipio de Arbossols al que la aldea de Marcevol se incorporó en 1822.

El priorato fue construido en el s. XII por los canónigos del Santo Sepulcro. En 1129, el obispo de Elna les hizo donación de la iglesia de Nuestra Señora de las Gradas y de sus dependencias. Se trata de canónigos regulares que siguen la regla de san Agustín.

La orden del Santo Sepulcro se fundó en 1099, tras la conquista de Jerusalén por los cruzados para velar la tumba de Cristo; se extendió rápidamente en Europa, donde recibió bienes y donaciones. Marcevol fue uno de sus establecimientos de 1129 a 1484, año en que la orden fue disuelta por el papa.

En 1484, el edificio pasa a pertenecer a los sacerdotes , agrupados en comunidad, que sirven la parroquia de Vinça. En esta época, se instala en el ábside un retablo consagrado a la Virgen. Y la comunidad se dedicará a la organización de los perdones de la Virgen. Una antigua tradición asocia a un milagro la madre de un papa, camino de Compostela, que estaría enterrada en la iglesia parroquial. Con ello Marcevol se convirtió en un lugar al que llegaban cientos de peregrinos con la esperanza de obtener gracias o indulgencias. Este perdón es el más célebre del Conflent y cada 3 de mayo se sigue celebrando una misa en Marcevol.

Con la Revolución francesa, el priorato fue vendido como Bien Nacional. Se convierte en el centro de una gran explotación agrícola. Los edificios sufrirán por falta de conservación. Durante los años 70, para salvar el priorato de la ruina, restauradores voluntarios se organizan como Asociación del Monasterio de Marcevol y hacen del priorato un lugar de acogida abierto a las grandes tendencias espirituales, artísticas y terapéuticas de la sociedad. En 2001, la asociación se convierte en “Fundación del priorato de Marcevol”, reconocida de utilidad pública, y prosigue su vocación de acoger al público, alojamiento para grupos, viajes escolares y manifestaciones culturales.

Arquitectura

La fachada, dirigida hacia el oeste, es típica del arte románico del s. XII: constituida por piedras graníticas perfectamente talladas y ensambladas, su carácter austero hace resaltar los distintos materiales que la componen.

El pórtico es de mármol rosa procedente de la cantera de Villefranche-de-Conflent. Para el dintel y el tímpano se utilizaron otros dos tonos de mármol.
Se compone de una arquivolta , dividida en varios arcos, uno de ellos en dientes de sierra . En el centro, se abre la puerta cuyos tímpano y dintel están hendidos. Los dos batientes están ampliamente decorados con herrajes típicos de la forja catalana. Con sus espirales dispuestas de manera simétrica, añadidas y clavadas en la madera, refuerzan y decoran la puerta.

La ventana, de mármol rosa, reproduce en pequeño la composición del pórtico. La belleza de la fachada proviene de la inclusión perfecta de ambas obras de mármol que destacan en la pared de piedra. En la pared, dos placas de mármol rosa, con inscripciones, representan las tumbas de dos priores muertos en el s. XII.

El campanario de espadaña está situado hacia la derecha, testimonio, sin duda, de una reconstrucción tras el terremoto de 1428.
A la derecha de la iglesia, la actual puerta de entrada del priorato está incrustada en una pared de diversos tipos de factura: en opus spicatum , regular, a veces anárquica. Unas aspilleras y un muro almenado recuerdan la vocación defensiva de esta muralla edificada, según parece, en el s. XIV, a petición del rey de Argón.

El claustro : en el patio interior, los modillones que se hallan en la pared sur de la iglesia y los cimientos de un muro destinado a sostener los arcos son testimonio de la existencia de una galería de claustro de la no queda nada más.
Sin embargo, sabemos que existía cuando los habitantes de Arbossols, en el s. XV, venían a prestar juramento al nuevo prior de la comunidad.

La iglesia románica fue construida entre 1129 y 1160. Hasta principios del s. XI, los techos de la mayoría de las iglesias eran de vigas aparentes. Después del año 1000, se cubre sistemáticamente la nave de las iglesias con una bóveda de piedra, que será una de las características de la arquitectura románica.
Santa María de Marcevol está constituida por tres naves. La nave central, cubierta por una bóveda de cañón, se abre al este por el ábside. La nave lateral sur, menos alta, forma una bóveda de cuarto de círculo que se apoya en la nave; la del norte, que presenta una arquitectura diferente, fue sin duda reconstruida tras el terremoto de 1428.
Una vasta decoración mural compuesta de pinturas cubría toda la arquitectura. En la absidiolo sur se conservan los restos de un Cristo Pantocrátor (del griego pantos: “todo”, y crator “creador”).
La escena representa a Cristo rodeado de ángeles, sentado en majestad, en una mandorla , la mano derecha levantada para bendecir y en la izquierda las Sagradas Escrituras. A cada lado, dos letras griegas, alfa y omega, nos recuerdan un texto del Apocalipsis: “Yo soy el alfa y la omega, el principio y el fin, el que es, y que era y que ha de venir, el Todopoderoso”.

El milagro de la harina

Dice una leyenda que la madre del sucesor inmediato de san Pedro en la sede papal fue enterrada en Marcevol. Esta es la historia:

La mujer, ya vieja, de camino a Santiago de Compostela, llega a Marcevol. Cansada, se para en la cuesta. El cielo amenaza tormenta. Un hombre de Marcevol vuelve del molino de Vinça con un borrico cargado con un saco de harina acabada de moler. Deja el saco en el suelo y ayuda a la mujer a montar en el borrico. Cae la noche, retumba el trueno, estalla la tormenta. La mujer le dice que no se inquiete por el saco. Efectivamente, cuando el buen hombre fue corriendo a buscarlo al día siguiente, la harina estaba seca. Pero cuando volvió, la mujer había muerto. Tras un solemne funeral, su cuerpo fue depositado bajo el altar de Nuestra Señora de las Gradas.

El priorat de Marcèvol es troba a 560 metres d’altitud en un altiplà que domina la vall de la Tet. El paisatge és magnífic: al nord, el Roc del Moro (775 m), a l’oest, el Puig de Bau (1025 m) i al sud, La muntanya mítica dels catalans: el Canigó (2785 m). A tocar del priorat, La capella de Santa Maria de les Grades, del segle XI,domina el llogaret.

Vestigis corn ara un dolmen i un oppidum testimonien una ocupació humana des del neolític (4000 anys aC). Rastres de conreus en feixes, de camins ramaders, l’alzina, la garriga. la vinya, marquen el terme del vilatge d’Arbussols del qual el llogaret de Marcèvol n’és agregat des del 1822.

El priorat va ser fundat al segle XII pels canonges del Sant Sepulcre. L’any 1129, el bisbe d’Elna els va fer donació de la petita església de Nostra Senyora de les Grades i de les dependències. Són canonges regulars que segueixen la regla de Sant Agustí.

L’orde del Sant Sepulcre va ser fundat l’any 1099, després de la conquesta de Jerusalem pels croats per vigilar la tomba de Crist; s’estengué ràpidament a Europa, on va rebre béns i donatius. Marcèvo1 va ser un d’aquests establiments del 1129 al 1484, any que l’orde va ser dissolta pel Papa.

L’any 1484, 1’edifici passa sota l’ègida dels capellans, agrupats en comunitat, que serveixen (de) la parròquia de Vinçà. En aquella època, s’instal·la a l’absis un retaule consagrat a la Verge. Aquesta comunitat també va dedicar-se a l’organització de “perdons” a la Verge. Una tradició antiga associa a un miracle la mare d’un Papa, camí de Compostel·la, que seria sepultada a l’església parroquial. Llavors, Marcèvol esdevé un lloc que atreu centenars de pelegrins amb l’esperança d’obtenir grades o indulgències. Aquest és l’aplec més famós de Conflent i cada tres de maig, encara se celebra una missa a Marcèvo1.

A la Revolució, el priorat és venut com a Bé Nacional. Esdevé el centre d’una gran explotació agrícola. E1s edificis patiran de falta de manteniment. Als anys 1970, per salvar el priorat de la ruïna, els tallers d’obres benèvols s’organitzen en “Associació del Monestir de Marcêvol”, fent del priorat un lloc d’acollida obert alos grans tendències espirituals, artístiques i teraputiques do la societat. L’any 2001, l’associació esdevé “Fundació del Priorat de Marcèvol”, reconeguda d’utilitat pública, i prosegueix la seva vocació d’acollida del públic, allotjaments per a grups, estades escolars i actes culturals.

Arquitectura

La façana mira cap a l’oest. És típica de l’art romànic del segle XII: constituïda de pedres granítiques perfectament tallades i ajuntades; el seu caràcter llis valora els materials diferents que la componen.

La portalada és de marbre rosa de la pedrera de Vilafranca de Conflent. Uns altres dos matisos de marbre s’han utilitzat per la llinda i el timpà. És composta d’una arquivolta, dividida en diversos arcs de volta, subratllada d’una feixa de dents d’engranatge. Al centre, s’obre la porta, de llinda i timpà esquerdats. Els dos ventalls són àmpliament decorats de ferramentes, típica de l’art del ferro català. Amb llurs espirals disposades de manera simètrica, afegides i clavades dins la fusta, reforcen i adornen la porta.

La finestra, de marbre rosa, reprèn amb mida mes petita la composició de la portalada. La bellesa de la façana rau en la inclusió perfecta de les dues obres de marbre en la paret de pedra. A la paret, dues làpides de marbre rosa, amb inscripcions, representen les tombes dels dos priors morts al segle XII.

El campanar de cadireta desplaçat cap a la dreta, probablement testimonieja una reconstrucció després del terratrèmol de l’any 1428.
A la dreta de l’església, la porta d’entrada actual del priorat es incrustada en una paret amb diversos tipus d’aparells: en espina de peix , regular, a vegades anàrquic. Unes espitlleres i un revellí palesen (de) la vocació defensiva d’aquesta muralla, versemblantment edificada al segle XIV, a demanda del rei d’Aragó.

El claustre : a l’interior del pati, les mènsules presents a la paret sud de l’església i els fonaments d’una estrada recorden l’existència d’una galeria de claustre del qual ja no en queda res. Tanmateix, la seva presència és atestada al segle XV, quan els habitants d’Arbussols vénen a prestar jurament al nou prior de la comunitat.

L’església romànica va ser edificada entre el 1129 i el 1160. Fins a l’inici del segle XI, les esglésies solien tenir embigat. Després de l’any mil, la nau de les esglésies es sistemàticament coberta amb una volta de pedra, que esdevé una de les característiques de l’arquitectura romànica.
Santa Maria de Marcèvol està constituïda per tres naus. La nau central, cofada d’un arc de mig punt, s’obre a l’est cap a l’absis. La nau lateral sud, menys alta, forma una volta de quart de cercle recolzada a la nau; la del nord, que presenta una arquitectura diferent, probablement va ser reconstruïda després del terratrèmol del 1428.
Una ampla decoració mural composta de pintures cobria el conjunt de l’arquitectura. L’absidiola sud n’ha conservat un rastre que representa el Crist Pantocràtor (del grec pantos: « tot », i cràtoi : « creador ». L’escena comprèn el Crist envoltat d’àngels, assegut en majestat en una mandorla . Beneeix amb la mà dreta, en la mà esquerra hi té les Sagrades Escriptures. A banda i banda, figuren dues lletres de l’alfabet grec: l’alfa i l’omega que remet a un text de l’Apocalipsi: « Soc l’alfa i l’omega, el principi i la fi, el que és, que era. i que ve, el Totpoderós ».

El miracle de la farina

La llegenda diu que la mare del successor immediat de Sant Pere a la seu del papat ha estat enterrada a Marcèvol. Vet aquí la història.
La vella dama, anant a Sant Jaume de Galícia, puja a Marcèvol. S’atura, cansada, dins la pujada, mentre temporaleja. Un home de Marcèvol torna de Vinçà amb un ruc que porta un sac de farina que acaba de moldre al molí. Deixa el sac i fa pujar la dona. Es fa fosc, trona. La vella li diu que no passi ànsia pel sac. Efectivament, la farina era seca quan el pagès va córrer a cercar-la l’endemà, però quan va tornar, la dona era morta. Després de funerals solemnes, el seu cos va ser dipositat sota l’altar de Nostra Senyora de les Grades.

Das Priorat von Marcevol befindet sich in 560 m Höhe, auf einer Hochebene, die das Têttal überragt. Die Landschaft ist wunderschön, im Norden, der Roc del Maure (775 m), im Westen der Gipfel Pic de Pau (1025 m), im Süden, der legendäre Berg der Katalanen, der Gipfel des Canigou. In der Nähe des Priorats, die Kapelle Nostra Senyora de las Grades, 11.Jh., überragt den kleinen Weiler.
Überreste, wie z.B. ein Dolmen und ein Oppidum, zeugen von der Anwesenheit der Menschen ab dem Neolithikum (4000 J. vor J.C.). Spuren der Terrassenkultur, Hirtenwege, Steineichen, Heide und Weinanbau, kennzeichnen das Gebiet von Arboussol, welchem der Weiler von Marcevol seit 1822 angegliedert ist.

Das Priorat wurde im 12.Jh. durch die Chorherren des Heiligen Grabes erbaut. Der Bischof von Elne schenkte ihnen 1129 die kleine Kirche Nostra Senyora de las Gradas, sowie die umliegenden Nebengebäude. Es sind die Regularkanoniker, die der Regel des Augustinus folgen.

Der Orden vom Heiligen Grab wurde 1099, nach der Eroberung von Jerusalem durch die Kreuzritter, um das Grab Christi bewachen zu können, gegründet. Er verbreitete sich rasch in Europa, wo er Besitztümer und Schenkungen bekam. Marcevol war von 1129 – 1484, dem Jahr in dem der Orden durch den Papst aufgelöst wurde, eine seiner Einrichtungen.

1484 geht dieses Bauwerk in die Obhut der Priester; diese führen ein gemeinschaftliches Leben und kümmern sich um die Pfarrgemeinde von Vinça. In dieser Zeit wird in der Apsis, ein der Jungfrau geweihter Altar, aufgestellt. Diese Ordensgemeinschaft wird ebenfalls danach streben Marienwallfahrten zu organisieren. Eine alte Überlieferung bringt die Mutter eines Papstes mit einem Wunder in Verbindung; diese war auf dem Weg nach Compostela und soll in der Pfarrkirche beerdigt sein. Marcevol wird ein Wallfahrtsort, der hunderte von Menschen anzieht, in der Hoffnung, Gnade oder Vergebung zu erhalten.
In der Revolution wird das Priorat als Staatsbesitz verkauft. Es wird der Mittelpunkt eines großen landwirtschaftlichen Betriebes. Die Gebäude werden vernachlässigt. Um das Priorat vor dem Verfall zu retten, finden sich in den 70ger Jahren in dem Verein Monastir de Marcevol freiwillige Arbeitsgruppen zusammen und machen aus dem Priorat ein Zentrum, dass großen spirituellen, künstlerischen und therapeutischen Gesellschaftsbewegungen gegenüber aufgeschlossen ist. 2001 wird der Verein zur gemeinnützigen Stiftung des Priorats von Marcevol und folgt seiner Bestimmung, Besucher aufzunehmen, Unterkünfte für Gruppen und Schulfreizeiten zu bieten und kulturelle Veranstaltungen durchzuführen.

Architektur

Die Fassade ist gegen Westen gerichtet. Sie ist im typisch romanischen Stil des 12.Jh.s. errichtet, besteht aus vortrefflich behauenen und zusammengesetzten Granitsteinen; sie spielt mit ihrer schlichten Art, welche die unterschiedlichen Materialien, aus der sie sich zusammensetzt, hervorhebt.

Das Portal ist aus rosa Marmor aus dem Marmorbruch von Villefranche-de-Conflent. Für den Türsturz und das Giebelfeld wurden zwei andersfarbige Marmore verwendet.
Es besteht aus einem Archievolte , der in mehrere Bogenrundungen unterteilt und durch ein Verzahnungsornament hervorgehoben ist. In der Mitte öffnet sich die Tür, deren Türsturz und Giebelfeld gespalten sind. Die zwei Türflügel sind von charakteristischen Eisenbändern der katalanischen Schmiedekunst besetzt. Mit ihren, auf symmetrische Weise angelegten, auf das Holz aufgesetzten und aufgenagelten Spiralen, verstärken und dekorieren sie das Portal.

Das Fenster aus rosa Marmor, wiederholt im Kleinen die Zusammensetzung des Portals. Die Schönheit der Fassade wird durch die Einschließung der zwei marmornen Kunstwerke in den steinernen Mauerverband bewirkt. Auf dem Gewände, zwei rosa Marmorplatten, mit Inschriften, die auf die Gräber der beiden im 12.Jh. verstorbenen Priore, hinweisen.

Die Glockenwand, nach rechts versetzt, verweist mit Sicherheit auf die Wiedererrichtung nach dem Erdbeben 1428.
Rechts von der Kirche, fügt sich in einer Mauer von vielfältigen Mauerverbänden, im Fischgrätenmuster, regelmäßig, manchmal unregelmäßig, die jetzige Eingangstür des Priorats, ein. Schiessscharten und ein Vorwerk sind die Beweise für die Verteidigungsaufgabe dieses, wahrscheinlich im 14.Jh., auf Verlangen des Königs von Aragonien, errichteten Walles.

Der Kreuzgang : Im Inneren des Hofes, zeugen die auf der Südseite der Kirche vorhandenen Kragsteine und Fundamente einer Sockelmauer, von der Existenz einer Kreuzganggalerie, von der nichts mehr übrig ist.
Nichtsdestoweniger wird sein Vorhandensein im 15.Jh. bestätigt, als die Einwohner von Arboussol kommen, um dem neuen Prior der Ordensgemeinschaft den Treueid zu leisten.

Die romanische Kirche wurde zwischen 1129 und 1160 errichtet. Bis Anfang des 11.Jh.s waren die Kirchen meistens mit einem Gebälk gedeckt. Nach dem Jahre 1000 deckt man das Kirchenschiff mit einem Steingewölbe, welches eines der Kennzeichen der romanischen Architektur wird.
Sainte-Marie von Marcevol besteht aus drei Schiffen. Das Hauptschiff, mit einem Rundbogengewölbe bedeckt, öffnet sich im Osten zur Apsis. Das südliche weniger hohe Seitenschiff, das auf dem Hauptschiff aufliegt, formt ein Viertelbogengewölbe; das nördliche hat eine andere Architektur, ist zweifellos nach dem Erbeben 1428, wiedererrichtet worden.
Eine reichliche, aus Gemälden bestehende Gewändeverzierung, bedeckte die ganze Architektur. Der, in der südlichen Chorkapelle erhaltene Teil, stellt den Christus Pantokrator (aus dem griechischen panto-: alles, und krator: Herrscher) dar.
Die Szene zeigt den majestätisch thronenden Christus, umgeben von Engeln, in einer Mandorla . Mit der rechten Hand gibt er den Segen, in der linken Hand hält er die Heilige Schrift. An beiden Seiten befinden sich zwei Buchstaben, das Alpha und das Omega des griechischen Alphabets, die auf einen Text der Apokalypse verweisen: Ich bin das A und das, der Anfang und das Ende; der, der ist, der war und der, der sein wird, der Allmächtige.

Das Mehlwunder

Nach einer Legende soll die Mutter des unmittelbaren Nachfolgers auf den Papstthron des heiligen Petrus, in Marcevol beerdigt sein.
Die alte Frau, die auf dem Weg nach Santiago de Compostela ist, geht nach Marcevol hoch. Ermüdet vom Aufstieg, bleibt sie, während ein Gewitter aufzieht, stehen. Ein Mann aus Marcevol kommt mit seiner Eselin, auf dem Rücken einen Sack Mehl, den er in der Mühle mahlen ließ, aus Vinça zurück. Er legt den Sack ab und lässt die alte Dame aufsteigen. Die Nacht bricht ein, es donnert und das Gewitter bricht los. Die Alte sagt ihm, dass er sich nicht wegen seines Mehlsacks beunruhigen solle. Als der Bauer am nächsten Tag sein Mehl abholte, war das Mehl tatsächlich trocken geblieben; als er aber zurückkam, war die alte Dame gestorben. Nach dem feierlichen Begräbnis wurde ihr Leichnam unter dem Altar Notre-Dame-de-las-Gradas zur Ruhe gebracht.